Gala Złotych Sów 2013

Sowy600Web_2013

 

Patronat honorowy:  Longin Komołowski – prezes Stowarzyszenia Wspólnota Polska, Bogdan Borusewicz – marszałek Senatu RP, Ambasador RP w Austrii, TVP Polonia

Gala odbędzie się w Hotelu Artis, 1030 Wien, Rennweg 51 (ok. 50 m od Stacji PAN) – 23. marca 2013 

W programie: godz. 16.00 – konferencja prasowa z udziałem Laureatów

17.00 – 18.00 – przerwa.

18.00 – rozpoczęcie Gali wręczania Złotych Sów

 

 

Koncert – Galę poprowadzą: Grzegorz Heromiński i Jadwiga Hafner

 

Grzegorz Heromiński(ur. 18 czerwca 1948 w Mysłowicach) – polski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny.

21 września 1973 debiutował jako aktor teatralny. Jego debiut miał miejsce na deskach Teatru Ziemi Krakowskiej w sztuce Niespodzianka Karola Rostowskiego (reż. Jerzy Wasiuczyński) wcielając się w postać Kubusia.

Od lat 90. związany z Teatrem Polskim w Nowym Jorku oraz Polskim Instytutem Teatralnym w USA, prowadzonym przez Ninę Polan. W 2012 roku aktor wrócił z USA na stałe do Polski.

Znany m.in. z filmów: Kingsajz, Kochankowie mojej mamy, Déja vu, Szczęśliwego Nowego Jorku, U Pana Boga za miedzą i wielu innych.

Oprawa artystyczna  Złotych Sów Polonii 2013

Alexander Zbigniew Pinderak

Akompaniament: Cezary Kwapisz

Złote Sowy Polonii za rok 2012 przyznano w kategoriach:

Kategoria: Literatura

Magdalena Parys – Niemcy

Urodziła się w 1971 r. w Gdańsku. W wieku 12 lat wyemigrowała z rodziną do Niemiec – Berlina Zachodniego. Absolwentka pedagogiki i polonistyki na Uniwersytecie Humboldtów. Doktorantka z dziedziny studiów porównawczych. Poetka, pisarka i tłumaczka; założyła polsko-niemieckie pismo literackie „Squaws”, którego jest red. naczelną. Tworzy w języku polskim i niemieckim. Publikowała w wielu pismach, m.in. w Gazecie Wyborczej, Zwierciadle, Polen und wir… Organizatorka spotkań i konkursów literackich. W Berlinie prowadzi małą sieć księgarń. W 2011 r. wydała swoją pierwszą książkę TUNEL, która od razu zyskała wysoką lokatę na listach najciekawszych debiutów i współczesnej literatury polskiej.

O książce:

Jej debiutancka powieść “Tunel” jest powieścią wielowątkową, choć główną jej osnową jest relacja z przygotowania i budowy przejścia podziemnego dla pragnących zmienić sektor rosyjski (wschodni) na zachodni w 1981 r., w dwadzieścia lat po wybudowaniu muru dzielącego Niemc i jego skutków. Choć z założenia tunel nie ma być autostradą, ani drogą ruchu ciągłego, to dla jego ‘kopaczy’ stanie się wyzwaniem, które sfinansuje zachodni sponsor. Wątków wiele, niektóre nierozwinięte, inne z przerostem treści i formy, ale całość naprawdę znakomita. To thriller, którego wydarzenia z przeszłości wciągają czytelnika w czas wojny, okres powojenny Berlina oraz jego teraźniejszość.

Magdalena Parys ma ogromną wrażliwość pisarską, dobry potencjał warsztatowy, steruje tokiem powieści tak, że czytelnik pochłania każdą stronę z miłym uczuciem niedosytu… Po prostu talent!

Hubert Klimko-Dobrzaniecki – Islandia/Austria

Pisarz i poeta. Urodził się w 1967 roku w Bielawie na Dolnym Śląsku jako Hubert Dobrzaniecki (po ślubie połączył nazwisko z nazwiskiem żony).

Po maturze spędził pewien czas w nowicjacie u palotynów, później dwa lata w Domu Róży”. Publikował opowiadania w „Studium”, „Czasie Kultury”, „Twórczości”, „Lampie”, „Portrecie” i „Gazecie Wyborczej”.

Wydał dwa tomiki wierszy po  islandzku. Jako pisarz zadebiutował w 2003 roku opublikował zbiór opowiadań Stacja Bielawa Zachodnia (wznowiony w 2007 roku pod tytułem „Wariat„). Rozgłos przyniosła mu quasi-powieść, składająca się z dwóch odrębnych nowel: „Dom Róży. Krýsuvík„, która otrzymała nominację do Nagrody literackiej Nike. Hubert Klimko-Dobrzaniecki był także nominowany do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus oraz do Nagrody Mediów Publicznych Cogito. W 2007 roku ukazały się trzy jego książki - Kołysanka dla wisielca i Raz. Dwa. Trzy oraz Wariat. Za Wariata Klimko-Dobrzaniecki otrzymał nominację do Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus, za Kołysankę dla wisielca - do Nagrody Mediów Publicznych „Cogito”. W 2007 roku znalazł się również na liście kandydatów do Paszportów „Polityki”. W 2009 opublikował autobiografię Rzeczy pierwsze. Mieszka w Wiedniu. Obecnie współpracuje przy produkcji filmu na podstawie swojej powieści Raz. Dwa. Trzy.

Dobrzaniecki często daje narratorowi własne imię, anegdoty opowiadane dziennikarzom pokrywają się niekiedy z historiami zawartymi w opowiadaniach. Wprawdzie czasem pojawiają się sprostowania – rzeczywisty Boro miał delfina, nie orkę, Róża nigdy nie istniała. Jednocześnie jednak podczas wywiadów pisarz pokazuje butelkę sake, którą miał jakoby dostać od jednego z bohaterów Rzeczy pierwszych, Japończyka Hiroshi. Ponieważ w pisaniu korzysta z własnych bogatych doświadczeń, krytycy przyzwyczaili się już do utożsamiania narratorów jego opowieści z samym autorem. Rzeczy pierwsze pokazują, jak złudne i ryzykowne to przeświadczenie.

/do noty wykorzystałam artykuł Zofii Sawickiej/

Kategoria: Film

Urszula Antoniak – Holandia

- urodziła się w Częstochowie. Pierwszym poważnym krokiem w jej karierze filmowej były studia ukończone na Wydziale Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego. Jest absolwentką polskiej i holenderskiej akademii filmowej na wydziale reżyserii. W kolejnych latach Polka rozpoczęła studia w Amsterdamie na wydziale reżyserii. Po ukończeniu kolejnego fakultetu, Urszula Antoniak zajęła się tworzeniem filmów dokumen- talnych. Ostatecznie jednak zdecydowała się zmierzyć z filmem fabularnym, co zaowocowało jej oficjalnym debiutem – filmem Nic osobistego /Nothing Personal, w którym wystąpili Lotte Verbeek i Stephen Rea/. Obraz, będący koprodukcją holendersko-irlandzką, zdobył sześć nagród na Festiwalu Filmowym w Locarno 2009, w tym za najlepszy pierwszy film (debiut), dla najlepszej aktorki oraz nagrodę FIPRESCI. Zdobył również tytuł najlepszego filmu a Antoniak obwołana została najlepszym reżyserem w 2009 r. holenderskiego Festiwalu Filmowego w Utrechcie oraz została nominowana do nagrody „Odkrycie” przez Europejską Akademię Filmową.

W roku 2011 na Festiwalu w Cannes miała miejsce premiera drugiego filmu Urszuli Antoniak: Code Blue. Został on zaprezentowany w ramach programu „Piętnastka Reżyserów”, który promuje młode talenty filmowego świata. Został nagrodzony za reżyserię i najlepszy dźwięk na Festiwalu Filmowym w Holandii 2011 w Utrechcie.

Urszula obecnie realizuje swój trzeci film fabularny, Towarzysz Jezus z Andrzejem Chyrą w głównej roli.

Lech Majewski – USA

Reżyser, poeta, prozaik, malarz. Należy do Gildii Reżyserów Amerykańskich i Europejskiej Akademii Filmowej. Urodzony w Katowicach, od 1981 r. pracuje przede wszystkim za granicą, pisząc scenariusze, reżyserując filmy, spektakle teatralne i operowe. Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych. Absolwent Wydziału Reżyserii PWSFTViT w Łodzi. Jego filmy prezentowane były na festiwalach filmowych m.in. w Cannes, Wenecji, Toronto, Rzymie, Nowym Jorku, Rio de Janeiro, Chicago, Londynie, Barcelonie, Miami, Jeruzalem, Moskwie i Montrealu, zdobywając wiele nagród. Jego wideoarty prezentowało wiele muzeów i galerii świata. W 2006 roku nowojorskie Museum of Modern Art uhonorowało jego twórczość organizacją indywidualnej retrospektywy. W lutym 2007 cykl wideoartów „KrewPoety” zobaczyli uczestnicy Festiwalu Filmowego w Berlinie, a w czerwcu instalacja stała się częścią weneckiego Biennale. Cykl ten posłużył również za kanwę filmu fabularnego „Szklane Usta”. Jego najnowszy film „Młyn i Krzyż” miał premierę w Luwrze. Nagrodzony na kilkunastu festiwalach, został zakupiony do dystrybucji przez 55 krajów. Cykl wideoartów „Bruegel Suite” był wystawiany na 54. Biennale w Wenecji, a także w Luwrze, Tel Aviv Museum of Art, National Gallery w Londynie, Prado w Madrycie oraz w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Więcej informacji na stronie: www.lechmajewski.art.pl

Filmografia:

1978: Zwiastowanie [w:] Zapowiedź ciszy (śr.m); 1980: Rycerz; 1986: Lot świerkowej gęsi; 1988: Więzień Rio; 1992: Ewangelia według Harry’ego; 1996: Basquiat (scenariusz, producent); 1997: Pokój saren; 1999: Wojaczek; 2001: Angelus; 2003 Złom (producent); 2004: Ogród rozkoszy ziemskich; 2006 KrewPoety/SzklaneUsta; 2010 Młyn i Krzyż

Kategoria: Sztuki Plastyczne

Gabriela Morawetz – Francja

- urodziła się w Rzeszowie ale jej miastem rodzinnym jest Kraków. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie otrzymując dyplom w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego i prof. Mieczyslawa Wejmana. Przed dyplomem odbyła 2-miesięczną Rezydencję w  Centrum Grafiki Współczesnej w Genewie. W latach 1975 – 1983 mieszkała w Caracas w Wenezueli, gdzie Concejo National de la Cultura przyznało jej dwuletnie stypendium artystyczne. Uprawia wtedy głównie rysunek, malarstwo i grafikę. Pierwsze wystawy indywidualne mają miejsce nie tylko w Caracas ale też w Krakowie i Warszawie. Od 1983 r. zamieszkała w Paryżu gdzie żyje i pracuje aktualnie.

W początkach lat 90-tych wprowadza do swojej twórczości fotografie, instalacje i wideo. Wystawia często w galeriach i instytucjach we Francji /Galerie Thessa Herold, Musee de la Poste, Orangerie du Senat/, w USA /Maya Polsky Gallery, Chicago, Hardcore Contemporary Space Gallery, Miami/, Real Artways w Hartford, Claire Oliver Gallery w Nowym Jorku, w Wenezueli/, Museo de Arte Contemporaneo, Caracas, Galeria 39, Galeria Freites, Galeria Artepuy/ w Japonii /Biwako Biennale/, we Włoszech /Primo Pianoliving Gallery, Arte Fiera w Boloni, a także w Polsce /galeria Kordegarda, Zachęta, galeria Studio/. Na przestrzeni ostatnich 10 lat realizuje około 30 wystaw indywidualnych oraz bierze udział w wielu wystawach międzynarodowych .

Prace Gabrieli Morawetz znajdują się w kolekcjach prywatnych w wielu krajach m.in. we Francji,Wenezueli, Hiszpaniii, Kolumbii, Japonii, Chinach i wielu innych.

A także w kolekcjach publicznych: Museo de Bellas Artes, Caracas, VenezuelaMuseo de Arte Contemporaneo, Caracas, VenezuelaCesarea Museum, IsraëlDiner’s Bogota, KolumbiaWorld Bank, Washington, USAReflex, Museum Miniatur, Amsterdam, Pays-BasMusée de la Poste, Paris.

Henryk Gajewski – Holandia

- artysta, filmowiec – urodzony w Białymstoku, mieszka w Amsterdamie, Holandia. Twórca unikatowej koncepcji artystycznej Art Child, teorii Przedfaktów oraz Sztuki Interpersonalnej. Konceptualista, aktywny w wielu dziedzinach twórczych, jak fotografia, film, performance, happening, mail art, audio art, wideo art, internet.

Jego prace były eksponowane między innymi w muzeach: Stedelijk Museum Amsterdam, Le Centre Pompidou Paryż, The Philadelphia Museum of Art, MACBA Barcelona, Centraal Museum Utrecht, Verzetsmuseum Amsterdam.

Założyciel i animator Galerii Remont w Warszawie (1972-1979), Post Remont (1979-1981). Pomysłodawca i wydawca artystycznych zinów, biuletynów i serii książek, jak „Post„, „Trans Remont Express„, „Art Text„.

Autor akcji „Andy Warhol” (1974) będącą ironiczną formą rozprawienia się z utrwalonymi konwencjami i schematami wśród odbiorców sztuki.

Organizator cyklu artystycznych spotkań „Proces” (1975).

Uczestnik Documenta 6 w Kassel, FIU (1977).

Twórca pierwszej w  Europie Środkowo-Wschodniej  międzynarodowej manifestacji sztuki performance „I am – International Artists’ Meeting” (1978).

Akcja „Husaria – rekonstrukcja dźwięku historii sprzed 300 lat” (1985).

Autor pierwszej w Polsce Internetowej akcji artystycznej – „No War, YES …”(1995).

Założyciel społeczności internetowej „Polskie Podwórko” (1997) skupiającej Polaków z całego świata, uchodzącej w oczach wielu za pierwowzór FaceBook.

Koordynator akcji, która w 2000 r. doprowadziła do wpisania Stwardnienia Rozsianego do rejestru chorób nieuleczalnych, ułatwiając życie tysiącom chorych w Polsce.

Filmy artystyczne i dokumentalne (1979 – 2012) między innymi „Blinking„, „Pink„, „Audio Trap„, „Pasażer„, „Tilt Back„, „Identity„, „I am standing here„, „Otto & Bernard„, „The New Monument„, „10x Pugliese„.

Kategoria: Media 

Grażyna Słomka– Niemcy

Pomysłodawca i realizatorka projektu „Filmland Polen”

- mieszka w Niemczech od 1995 roku. W roku 1997 zwróciła się do kierownika kina komunalnego (KoKi) w Hanowerze, Pana Sigurda Hermesa, z propozycją zorganizowania „Retrospektywy kina polskiego”. Jej propozycję zaakceptowano. Wykorzystując swoje doświadczenia i kontakty z wieloletniej działalności kulturalnej w Polsce zorganizowała w okresie listopad 1997 – styczeń 1998 pierwszy na terenie Hamburskiego Okręgu Konsularnego przegląd ponad 30 polskich filmów fabularnych i dokumentalnych, połączonych ze spotkaniami z twórcami (w tym dużą retrospektywę filmów Krzysztofa Kieślowskiego). W spotkaniach z widzami wzięli wówczas udział m. in. Krzysztof Zanussi, Maja Komorowska, Iga Cembrzyńska, Sławomir Kryński i krytyk filmowy Jan Olszewski.

Od roku 2001 pokazy filmów i spotkania z twórcami w ramach cyklu „Filmland Polen” (Polski Krajobraz Filmowy), poza Hanowerem, Lubeką i Kilonią organizowane są również w Hamburgu. Od roku 2003 działalność w ramach projektu „Filmland Polen” w zakresie upowszechniania kultury filmowej przyjęła formę „Festiwalu Nowego Filmu Polskiego” w czterech miastach czterech północno-niemieckich krajach związkowych: Hanower w Dolnej SaksoniiLubeka w Szleswiku-Holsztynie i Miasta-Kraje związkowe Hamburg i Brema.

W 1998 współzałożycielka redakcji polskiej w ramach międzynarodowej redakcji i redaktorka Polonijnego Magazynu Radiowego „Polenflug” w Radio „Flora” w Hanowerze .

Autorka audycji społeczno-kulturalnych w języku polskim „Polonijny Magazyn Bardzo Kulturalny”.

W Radio „Flora” redaguje autorskie audycjie muzyczne w języku polskim i niemieckim „Pamiętajcie o ogrodach …muzyki”.

Od 1999 roku korespondentka Polskiej Redakcji Radia „MultiKulti” w Berlinie (m.in. w 2000 r. korespondentka z „EXPO 2000”),obecnie polskojezycznego Magazynu Radiowego w RBB w Berlinie.

Od 2000 r. członek DPV Deutscher Presse Verband e.V. Współpracownik polskiego Radia-EL w Elblągu.

Od 2008 r. współpracownik i twórca audycji radiowych w Offene Kanal LübeckPublikacje w prasie polonijnej : „Polecho”, „Twoja Gazeta”, „Kurier”, „Akcenty”, „Kalejdoskop” „Nasze Słowo”, „Bazar”, „Rynek”.

Barbara Kukulska – Afryka Południowa

- ukończyła studia w 1969 roku na Politechnice Łódzkiej i uzyskała tytuł magistra inżyniera włókiennika. W 1975 roku w Warszawie skończyła Studium Podyplomowe z Organizacji i Zarządzania.

Do Południowej Afryki przyjechała w 1982 r. wraz z mężem i dwójką dzieci: Magdaleną i Wojciechem. Od pierwszych chwil aktywnie włączyła się w pracę polo-nijną. Początkowo działała w miejscowości Secunda, gdzie była współzałożycielką organizacji Zjednoczenie Polskie w Secunda, pod patronatem Zjednoczenia w Johannes-burgu, a po przeniesieniu się na stałe do Johannesburga, w organizacji Zjednoczenie Polskie w Johannesburgu. Pisała pod pseudonimem krótkie felietony i reportaże do periodyku Komunikat, wydawanego przez Zjednoczene Polskie w Johannesburgu.

W 1998 roku została sekretarzem organizacji Zjednoczenie Polskie w Johannesburgu, oraz współredaktorką Komunikatu, który z biuletynu organizacji w roku 1998 został przekształcony w pismo Wiadomości Polonijne, które są jedynym pismem wydawanym w języku polskim, w wielomilionowym (5.5 mln oficjalna liczba ludności, 9-10 mln liczba nieoficjalna) mieście Johannesburgu.W 2000 r. na Walnym Zgromadzeniu organizacji została wybrana prezesem Zjednoczenia.

Pracę prezesa i redaktor naczelnej Wiadomości Polonijnych wykonuje nieprzerwanie do chwili obecnej. Jest najdłuższej kadencji prezesem Zjednoczenia i redaktorką pisma w czasie 65 lat istnienia organizacji.

Wiadomości Polonijne oprócz wydania papierowego, od trzech lat wydawane są też elektronicznie przez Barbarę Kukulską, wysyłane są na wszystkie kontynenty; tam, gdzie osiedlili się Polacy.

Kategoria: Muzyka

Aleksander Pinderak – Austria

– polski tenor mieszkający na stałe w Austrii, którego edukacja muzyczna rozpoczęła się w szkole muzycznej, w klasie gitary. Edukację wokalną rozpoczął w chórze chłopięco-męskim prof. Stuligrosza w Poznaniu. Studia wokalne na Akademii Muzycznej w Łodzi kontynuował w Wyższej Szkole Muzycznej im. Carla Marii von Webera w Dreźnie. Dyplom śpiewaka operowego i koncertowego uzyskał z wyróżnieniem. Przez 5 lat związany był z Semperoper w Dreźnie. Po przeniesieniu się do Wiednia rozpoczął współpracę z Wiedeńską Staatsoper i Wiener Hofmusikkapelle. W latach 2005-2008 występował gościnnie w teatrach i salach koncertowych całej Europy nie będąc związanym na stałe z żadnym teatrem. Na deskach polskich teatrów pojawił się po raz pierwszy w Operze Krakowskiej w roku 2004. W 2006 r. wykonał partię tenorową 9 Symfonii Beethovena z orkiestrą mediolańskiej La Scali na festiwalu Warszawska Praga. Rok później zadebiutował w Operze Narodowej w Warszawie rolą Almavivy w Cyruliku Sewilskim i na zaprosznie dyrektora Wita rozpoczął współpracę z Filharmonią Narodową. Od sezonu 2008 jest solistą Wiedeńskiej Volksopery, gdzie debiutuje partią Tamina w „Czarodziejskim Flecie” Mozarta. Alfred w „Zemście nietoperza” Straussa, Pong w „Turandot” Pucciniego oraz Lysander w „Śnie nocy letniej” Brittena to następne partie, jakie polski tenor tam zaśpiewal. Jeszcze w tym sezonie premiera „Fra Diavolo” Aubera gdzie Pinderak śpiewał będzie partie tytułową, a w następnym sezonie Stanislaus w „Vogelhändler” Zellera, Belmonte w „Uprowadzeniu z Seraju” Mozarta i Cable w „South Pacific” Rogersa. Brał udział w międzynarodowych konkursach wokalnych. Zdobył II nagrodę w Międzynarodowym Konkursie w Dusznikach Zdroju (I nagrody nie przyznano) oraz III nagrodę w konkursie Jaume Aragall w Torroella de Montgri w Hiszpanii. Był także finalistą konkursów „Neue Stimmen” w Gütersloh i „I Cestelli” w Hamburgu. Artysta równie dobrze czuje się w repertuarze operowym jak i operetkowym, w muzyce kościelnej i w musicalu. W latach 1997-2005 brał udział w licznych przedstawieniach operetkowych i musicalach, które odbywały się m.in. w Ratuszu, w Muzeum Historii Sztuki, w pałacu Schwarzenbergów, w Sali Redutowej w Hofburgu. Był wykonawcą w koncercie sylwestrowym w Wiedniu 1997 r. W roku 2000 jako solista tenor odbywał z (Wiener Symphoniker) tournee po Japonii. Jako członek Wiedeńskiej Dworskiej Kapeli Muzycznej śpiewał jako solista w wielu mszach oraz w galowym koncercie dyrygowanym przez Riccardo Muti upamiętniającym 500 lat istnienia tej instytucji.

Dominika Zamara – Włochy

Rozpoczęła grę na fortepianie w wieku 7 lat. Swoją profesjonalną naukę śpiewu operowego rozpoczęła w średniej szkole muzycznej im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu otrzymując dyplom z wyróżnieniem. W tym samym okresie uczestniczyła w wielu koncertach, festiwalach, kursach muzycznych oraz konkursach otrzymując liczne wyróżnienia i nagrody.

W 2005 roku otrzymała stypendium od rządu włoskiego na roczną naukę w konserwatorium muzycznym w Weronie.

W 2008 roku odbyła tournee po Francji podczas Festiwalu Muzyki Sakralnej wraz z wybitnym wirtuozem, organistą Fabrice Pitroise. W 2008 roku zaśpiewała w Teatrze Narodowym w Montenegro w obecności prezydenta. W 2009 roku wystąpiła w Niemczech, Polsce, Włoszech, Anglii, Szwajcarii. W 2010 roku zaśpiewała we Włoszech, w Watykanie, w Polsce, we Francji, w Las Palmas, a w Wiedniu podczas Polonijnych Oskarów.

W 2011 zaśpiewała główną partię Mimi w operze Cyganeria w Padwie. W tym samym roku zadebiutowała w Los Angeles (Warner Grand Theater wraz ze słynną Marią Newman – wielokrotnie nagradzaną kompozytorką i Chris’em M. Allport’em – aktorem, piosenkarzem), a także w Hollywood oraz Malibu. Uczestniczyła w Festiwalu Mozartowskim w Salzburgu oraz odbyła ponowne tournee po Francji z Fabrice Pitroise.

W 2012 roku nagrała płytę „Life” dla Edit Music Italy, której została dyrektorem artystycznym od muzyki klasycznej. Natomiast wydawnictwo SHIVA w tym samym roku wydało płytę z muzyką rosyjską. Współpracuje z radiem i telewizją włoską oraz hiszpańską.

Kategoria: Działacz Polonijny

Teresa Konopielko – Rosja

Absolwentka Uniwersytetu Adama Mickiewicza oraz Sankt Peterburskiego Uniwersytetu Państwowego. Ukończyła studia doktoranckie w Uniwersytecie Pedagogicznym w Sankt Petersburgu. Filolog- rusycysta.  Autorka artykułów naukowych o twórczości S.Jesienina.

Z wykształcenia  m.in. nauczyciel nauczania początkowego (Liceum Pedagogiczne w Lidzbarku Warmińskim i Studium Nauczycielskie w Bydgoszczy). Wykładowca języka rosyjskiego i literatury. W Sankt Petersburgu mieszka od 1968 roku.

Współzałożycielka pierwszej organizacji polonijnej w Rosji – 1988 r. Inicjatorka utworzenia organizacji polonijnych w Archangielsku i Murmańsku. Długoletnia nauczycielka języka polskiego. Długoletni działacz polonijny w Sankt Petersburgu i Rosji. Współinicjatorka I. (i jedynego) Forum organizacji polonijnych w ZSRR. Współzałożyciel Szkoły Języka Polskiego w Petersburgu w ramach organizacji polonijnych. Inicjatorka bardzo wielu przedsięwzięć kulturalnych promujących Polskę i Polaków (w tym 12. Festiwali Kultury Polskiej w Sankt Petersburgu), konferencji, wystaw , w tym wystawy: „Poznań-Budapeszt-56”, upamiętniania obecności Polaków w Petersburgu i w północno-zachodnim regionie Rosji. Współorganizatorka Wydziału Filologii Polskiej w Instytucie Języków Obcych w Mińsku (Białoruś). Inicjator i współzałożycielka pierwszych mediów polonijnych w Rosji (Polonus, Gazeta Petersburska). Długoletnia redaktor naczelna jedynego polskiego miesięcznika kulturalno-oświatowego w Rosji: „Gazety Petersburskiej”. Autorka książki „Polacy w Sankt Petersburgu”.

Frank Spula – USA

Franciszek Spula, także Frank Spula (ur. w Chicago), działacz Polonii amerykańskiej. Ukończył studia w zakresie biznesu na Uniwersytecie DePaul w Chicago, pracował następnie w organizacjach polonijnych. Pełni funkcję prezesa Związku Narodowego Polskiego, największej polonijnej organizacji bratniej pomocy w Stanach Zjednoczonych (z siedzibą w Chicago).

Od października 2005 jest także prezesem Kongresu Polonii Amerykańskiej. Oba stanowiska objął po zmarłym w marcu 2005 Edwardzie Moskalu; na stanowisko prezesa ZNP został wybrany podczas konwencji w Filadelfii w czerwcu 2005 (na niepełną kadencję do 2007). Po decyzji z 17 września 2009 administracji prezydenta Baracka Obamy o rezygnacji z budowy elementów tarczy antyrakietowej w Polsce i Czechach, Frank Spula zaapelował do Baracka Obamy o naprawę stosunków z Warszawą, nadwyrężonych – m.in. rezygnacją USA z budowy w Polsce tarczy antyrakietowej. Przypomniał, że Polonia amerykańska liczy ponad 10 milionów wyborców. Spula sformułował wobec administracji pięć postulatów. Wezwał Obamę do włączenia do swego kierownictwa „eksperta doświadczonego w sprawach polsko-amerykańskich”, przeprowadzenia „przeglądu polityki USA wobec Polski” w celu umocnienia wzajemnych stosunków, dotrzymania umowy o dostarczeniu Polsce rakiet Patriot, informowania Polski i konsultowania się z nią w sprawach negocjacji Ameryki z Rosją oraz objęcia Polski programem turystycznego ruchu bezwizowego do USA.

Kategoria: Przyjaciel Polski i Polaków

Steffen Möller

- ur. 22 stycznia 1969 r. w Wuppertalu – niemiecki aktor i kabareciarz, mieszkający i występujący w Polsce. Urodził się jako syn profesora teologii Christiana i nauczycielki religii Sigrun. Ma dwóch młodszych braci, Tilmana i Juliana.

Uczęszczał do gimnazjum humanistycznego Wilhelm-Dörpfeld-Gymnasium w Wuppertalu, gdzie zrobił maturę. W szkole działał aktywnie w kabarecie. Po ukończeniu gimnazjum i odbyciu służby cywilnej udał się na Wolny Uniwersytet w Berlinie na studia teologii i filozofii. Na kurs języka polskiego pojechał do Krakowa. Po ukończeniu studiów w Berlinie wrócił w 1994 do Polski, gdzie pracował najpierw jako nauczyciel języka niemieckiego w Liceum im. Królowej Jadwigi w Warszawie, a potem jako wykładowca języka niemieckiego na Uniwersytecie Warszawskim (m.in. w Instytucie Lingwistyki Stosowanej).

Znany z programu Europa da się lubić, roli Stefana Müllera w serialu M jak miłość oraz z pierwszej edycji programu TVP2 Załóż się, którego prowadzącym był od września do grudnia 2005.

Steffen Möller wydał dwie płyty ze swoimi występami: „Niemiec na Młocinach” i „E, tam, Unia!„, jest też autorem książki „Polska da się lubićPolska da się lubić„, która została także wydana po niemiecku pod tytułem „Viva Polonia„. W październiku 2010 wyszło polskie tłumaczenie jego książki o muzyce poważnej – „Moja klasyczna paranoja„.

Steffen Möller zasiadał wśród zagranicznych gości talk-showu Europa da się lubić od pierwszego odcinka tego programu. Występował w nim regularnie, do samego końca. 21 czerwca 2008 roku wziął udział w ostatnim odcinku programu – Europa bye, bye.

W Austrii był już kilkakrotnie gościem Polonii a imprezy z jego udziałem (m.in. Bal Wiosny) spotykały się z entuzjastycznym przyjęciem publiczności

Ten wpis został opublikowany w kategorii Allgemein, Dni Kultury, Polonia w Austrii i oznaczony tagami , , , , . Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.